اشعار

گـفـتـیم کـربلا… دلمان بی‌هوا گرفت            آری دل غـریـبه و هـر آشـنـا گـرفـت

یادش بخیر، یک دهه از داغ روضه‌ها            نـاله زدیـم پـای تو تا این صدا گرفت

ای خوش به حال آنکه نگاهت گرفتش و            ای خوش به حال آنکه برات از شما گرفت

ای خوش به حال آنکه ز دستان فاطمه            یک اربـعـین زیارت کرب‌و‌بلا گرفت

آمـد بـه زیـر قــبّـه و پــائـیـن پـای تو            آنقدر گـریـه کرد که آخـر دعـا گرفت

ای خوش به حال آنکه ز پاهای زائران            تربت گرفت و بُرد و مریضش شفا گرفت

رحمت بر آن کسی که مرا نوکر تو کرد            لعنت بر آن کسی که مسیر تو را گرفت

خوردی زمین چنان که دل مصطفی شکست            افـتـادی و چنین دل خـیـرالنـسا گرفت

لعنت بر آن کسی که به سینه نشست و بعد            موی عزیز فـاطـمه را از قـفـا گرفت

آمد کسی که چشم به انگشتر تو داشت            آمد کسی و زود ز جسمت عبا گرفت

من چُنان باد صبا، مُشک فشان می‌آیم            دست‌بـوسی طرف پـیـر مـغـان می‌آیم

گاه با شوق وصال و گهی از درد فراق!            گاهی اوقـات چـنـین، گاه چنان می‌آیم

جان گرفـتـیم ز پابـوس عـلی اولِ راه            به امیدی که دهم پیش تو جان، می‌آیم

گفتم: امسال اگر قسمت من بود طریق            مـن پـیـاده عـوض دخـتـرتـان مـی‌آیـم

چــقــدر آبـلـه در راه، دهـن وا کــرده            روضه دارم به نظر، گریه کنان می‌آیم

پـای مـا خـار نــدیـده ز تـوان افـتــاده            تا خود کرب‌و‌بلا مرثـیه خـوان می‌آیم

دارد نسیم می‌وزد این بوی کربلاست            چشم و دلم در آرزوی روی کربلاست

برگشتم از سفر؛ سفر رنج و داغ ودرد            پُر شد تـمام سـیـنه‌ام از نـاله‌های سرد

برگشته‌ام که گریه و زاری کنم حسین            اشکی به روی قبر تو جاری کنم حسین

شکرخدا که زنـده رسـیدم از این سفر            با اینکه هیچ خیری ندیدم از این سفر

بر چـهـره‌ام نـشانی صـد داغ را ببین            جـای هـزار ضـربـۀ شـلاق را بـبـیـن

هرچند سر شکسته ولی سر شکسته نه            هرچند دل شکسته ولی پر شکسته نه

سوغـاتم از سفر شده پیـراهنت حسین            این یـادگـار مـانـده بـرای منت حسین

برگشته‌ام ولی نه من آن خـواهر توأم            آئـیـنـه‌ای تــمـام قـد از «مــادر» تـوأم

هر چـنـد بُـرده‌انـد مرا مـجـلس حـرام            تا با خـیـال خـویـش بـگـیـرند انـتـقـام

هرجاکه شدبه پای غمت خطبه خوانده‌ام            ”ابـن زیـاد” را سرِ جـایش نـشـانـده‌ام

در شام و کوفه در پی تو دربـدر شدم            با خـنـده‌های قـاتـل تـو هـمـسـفـر شدم

هرکس که بود زخم سرت را نشان گرفت            می زد تو را و از من دلخسته جان گرفت

پیری زمین گیرم، صبوری ناخوش احوال            حس می‌کـنم افـتـاده‌ام از شیبِ گودال

یـادم نـرفــتـه ذوالـجـنـاح بـی‌سـوارت             یــادم نــرفـتـه دخـتــران بـی‌قــرارت

یـادم نـرفـته سنگ بر آئـیـنه‌ات خورد            یادم نرفته چکمه‌ای بر سینه‌ات خورد

یـادم نـرفـتـه گـریـه‌ام سـیـلاب می‌شد            طـفـلـی رقـیـه پـا بـه پـایـم آب می‌شـد

زهـرا شـدم، در تـنـگـنـا آتـش گـرفتم            من زودتـر از خـیـمـه‌هـا آتـش گـرفتم

از کـربـلایت زخـمـی و بی‌بـال رفـتم            بـا چـشـم هـایـی تـار از گـودال رفـتـم

از حال و روزم بی‌خـبـر بودم بـرادر            با شمر و خولی هـمـسفـر بودم برادر

با دست خـالی جنگ آن اغـیـار رفـتم            بـا چــادر خـاکـی ســرِ بــازار رفـتــم

خاکستر غـم، بر سر من ریخت کوفه            خورشید را از شاخه‌ای آویخـت کوفه

رفـتــم، بـرای مــانـدن اســلام رفــتـم            بـا آسـتـیــنـی پـاره شـهـر شـام رفـتـم

از خـنـده‌های سـاربـان رنجـیـد زینب            آخـر سـرِ دروازه را هـم دیــد زیـنـب

از راه‌های سخت و بی‌بـرگـشت رفتم            با دست‌هـایی بـسـته پـای طشت رفـتم

پـیـراهـنت را سـوخـتـم تا پس گـرفـتم            با خونِ دل عـمـامـه‌ات را پس گرفـتم

در قـتـلـگـاه غـم، زمـین گـیـرم برادر            دارم به قـتـل صـبـر می‌مـیـرم بـرادر

من آن عـقـیـله، بضـعـۀ پاک بـتولم            من روضه خـوان مـقـتل آل رسولم

من کوه صبرم، داغِ غم بسیار دیدم            من مـادرم بـیـن در و دیــوار دیـدم

من فرق خونین پدر را دیده‌ام… آه            در طشت خون، لخته جگر را دیده‌ام… آه

ای وای من دیـدم تمام صحـنه‌ها را            بالای تل، غوغای شمر و ضربه‌ها را

من کاخ ظلـم شامیان ویـران نمودم            با خطبه‌های حـیدری طوفان نمودم

من کوفه را یک بار دیگر فتح کردم            من شام را با چند دخـتر فـتح کردم

من زیر و رو کردم بساط ظالمان را            مـن آبـرو بـردم، تـمـام کـافـران را

پـیـغـمـبرم، پـیـغـام تو تا شـام بُـردم            اما هزاران سنگِ رویِ بام خوردم

من زینبم با سینه‌ای خون و دلی ریش            من زینبم اما کمی نـیـلی تر از پیش

ای عالـم و آدم گـرفـتـار و فـقـیرت            بـودم بــلاگـردان طـفـلان اسـیـرت

هر چند زینب بعد تو بی‌بال و پر شد            هر جا که آمد ضربه‌ای، زینب سپر شد

از کـربـلا تا شـام خـوردم تـازیـانه            سر تا به پایم گشته چون گل پر نشانه

برخیز و خواهر را ببین، ای یار زینب            من زینب شـرمـنـده‌ام، سالار زینب

رفـتـیـم از این خاک غربت با رقیه            برگـشـتـه‌ام حـالا ببین اما رقـیه…

سَرو رفتم از کنارت، قد کمان برگشته‌ام            سبز رفتم مثل یک برگِ خزان برگشته‌ام

سـوخـتـم بی‌سـایۀ تـو زیـرِ نـور آفـتـاب            باز، حـالا زیر چـترِ سایـبان برگـشـته‌ام

خاکِ روی قبر تو حیثیت عرشِ خداست            از زمینِ پست، سوی آسـمان برگـشته‌ام

باز هم مثل همیشه حال زینب را بپرس            یا به چشم خود ببین که ناتوان برگشته‌ام

نیمۀ من بودی و در نیم روزی کُـشتنت            جانِ من بودی و حالا نیمه جان برگشته‌ام

مستـندتر از منِ زینب نبـاشد مقـتـلی…            روضه‌ها را درک کردم روضه خوان برگشته‌ام

رفتی و بر پیکرم رنگِ کبودی نقش بست            بی‌نشان رفتم از اینجا با نشان برگشته‌ام

پیکرم را آب کرده داغ دوری‌ات حسین!            من شبیه پوستی بر استخـوان برگشته‌ام

من که رزق آسمان‌ها و زمین را می‌دهم            از دیـارِ نـذری خـرما و نـان برگشته‌ام

غیرت اللهم! تو رفتی حُرمت من خُرد شد            از مـیان مجـلـس نامـحـرمان برگـشته‌ام

داغـدارِ قـاریِ قـرآنـم و بـزم شـراب…            از کنارِ تشت و چوب خیزران برگشته‌ام

خواستم باشم امانت دار … آخر هم نشد            من بدون دخـترِ شیرین زبان برگـشته‌ام

آمدم! زانـو زدم گـریان، کـنار پـیکـرت           تـازه شد داغ بـلایـایی که آمد بر سـرت

ردّی از خون تو بر خاک و هنوز افتاده است           نیزه‌هایی سرشکسته، سنگ ها، دور و برت

مانـده حسرت بر دلم ایکاش برمی‌داشتم           از قـفایت نیز چندین بوسه مثلِ حنجرت

می‌سپردی کاش با دستِ خودت، دستِ رباب           تا نـمی‌افـتـاد دستِ دیگـری انگـشـتـرت

آتشی در سینه دارم بس که هنگام وداع           حالت بغضِ حسن را داشت بغضِ آخرت

خواهری کردم برایت؟ یا که نه؟! روز دهم           سعی کردم که نباشم از سیاهی لشکرت

راستی دروازهٔ ساعـات خیـلی بد گذشت           بیشتر آنجا که رقصیدند پیـش خواهرت‌

شد سرازیر از نگاهم اشک، تا جریان گرفت           قطره اشکی بر ستونِ نیزه از چشم ترت

هیچ از حال پـسرهـایم نپـرسـیدم، تو هم           شک ندارم که نمیگیری سراغ از دخترت!

ای صید پَـر کـنده پَرت را پس گرفتم            هم‌سنگـر من سنگـرت را پس گرفـتم

خـیـلی برای پـرچـمت سخـتی کـشیدم            تـا بــیــرق آب‌آورت را پـس گـرفـتـم

از پـنـجـۀ غــارتـگــران جـسـم قـاسـم            عـمـامـۀ پـیـغـمـبـرت را پس گـرفـتـم

پـیــراهـنـت را پـس نــمـی‌دادنــد امــا            مـن یـادگـار مـادرت را پـس گـرفـتـم

با گـرگ‌ها جـنگـیـده‌ام ای یـوسف من            تا عضو عـضو پیکرت را پس گرفتم

رأس تو را «بازیچه» خود کرده بودند            از دست سربازان سرت را پس گرفتم

ای زیــنـت دوش نــبــی‌الـلـه خـــاتــم            از دشمنان انگـشتـرت را پس گـرفـتم

قدری رباب آرام شد، وقتی که فهـمید            مـهـد عـلـیّ اصغـرت را پس گـرفـتـم

دیگـر به درد او نخـواهـد خـورد امـا            خـلخـال‌هـای دخـتـرت را پـس گرفـتم

من کـوفه را با خـطبه‌هـایم فـتح کردم            حـیدر کجایی کـشورت را پس گـرفتم

وقت برگشتن دلش را در حریمش جا گذاشت           هرکسی که آمد و در کاظمینش پا گذاشت

او همیشه حاجت هر شیعه‌ای را داده است           هر زمانی دست دنیا کار ما را وا گذاشت

مادر موسی شده محـو فضیلت‌هاش که           نام فرزند خودش را قبل از او موسی گذاشت

آن زمان که حضرت موسی پُر از تشویش بود           با مـدد از نامِ او پا در دل دریـا گذاشت

روزگارش بین زندان‌ها تک و تنها گذشت           چون که شهر او امامش را تک و تنها گذاشت

رفت و بعد رفتنش هم هر نگهبان می‌گریست           از کرامت عطر خود را بین زندان‌ها گذاشت

از ازل مدیـون ذره پروری‌اش مانده‌ایم           مرقد معصومه‌اش را بین شهر ما گذاشت

از نگـاه لطف او بـوده اگر شاعـر شدم           روی لبهایم فقط او شعرهایم را گذاشت

مانـنـد دودمـان صبـوری که داشـتـی            ارثـیـۀ عــتـیـق شـعـوری که داشـتـی

یک عمر با جهالت شب در ستیز بود            در سیـنه‌ات اصالت نوری که داشتی

شیـرازه‌اش به غیر غـم مردمان نبود            دیوان بغـض‌های قـطوری که داشتی

در گوش کافـر و کنج زندان شهید شد            فـریادهای زنـده به گـوری که داشتی

آه ای نسیم خـستۀ فـرسوده بال و پر !           هـمراه غـربتِ به وفـوری که داشـتی

در ذهن عشق، خاطره‌ای جاودانه است            از کوچه‌های خاک عبوری که داشتی

در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم            بر درِ این خانه هر کس شد عزیز و محترم

خانه‌ای که حک شد از روز ازل بر سردرَش            ذکر یاموسی بن جعـفر یا امام ذوالکرم

آمدم! چون راه دادی و نمی‌گویی که این            روسفید و روسیاه است و عرب یا که عجم

سفره‌ام برکت گرفت از ریزه نانِ سفره‌ات            کم شده اما نـمی‌دانم چـرا رزق حـرم؟!

در هوای مشهد و قم بارها حس کرده‌ام            فاصله دارم فـقـط با کـاظمینت یک قدم

حضرت باب ٱلحوائج هستی و شد مستجاب            حاجتم یا از تو یا از حضرت صاحب علَم

عاشقِ شش گوشه‌ام! هنگام امضایِ برات            جا نـمانـم از نگـاه تو... نـیـفـتـم از قـلم

بس که خوبی سائلت را پُر توقع کرده‌ای            کم نمی‌خواهم! نخواهد رفت چون دستت به کم

اشکی نمانده است که بر لب تبسّم است            حالا که آب نیست وضـوها تیّـمم است

از بس که توبه کرده و آن را شکسته‌ایم            از یـاد بُـرده‌ایم که این بار چـندم است

موسای من کجاست عـصای عـنایتت؟            در من هزار نیل هوس در تلاطم است

مدیون دست‌های تو هستیم یک به یک            برنا و پیر، عاقل و عاشق، خمار و مست

از بس که بیت بیت، خجـالت کـشیده‌ام            پیش تو دست و پای غزل‌های من گم است

قلبت به جستجوی عزیزان دو تکّه شد            یک تکّه‌اش به مشهد و یک تکّه‌اش قم است

امّا بدان که عـشق جگـر گوشه‌های تو            در قلب ما عزیز ترین چیز مردم است

آقـا تـو را به جـان رضایت، عـنـایـتی!            این بیت هر چه نیست ولی بیت هشتم است

داری بـه بـیت آخـر مـن رو مـی‌آوری            تـعـبـیر این وداع سـلامٌ عـلـیـکـم است

مـا پـیـروان مـکـتـب دین پـیـمـبـریـم            از سوز عشق، دوست و محبان حیدریم
این افتخار بس بود از بهر ما، که ما            خدمتگـزار درگه موسی بن جعـفریم

***************

هـرگـاه غـمـت بـه سـیـنه با نـاز آیـد            جـان بــر تـن غـمـدیـدۀ مـن بـاز آیـد

تا صحن و رواق کـاظمینت با شوق            مــرغ دل خــسـتـه‌ام بـه پــرواز آیـد

***************

آنکس که مهر، در برش از ذرّه کمتر است            بر عاصیان شفیع به صحرای محشر است
خـورشید تابـناک ولایت، امیر عشق            هفتم امام، حضرت موسی بن جعفر است

***************

بر مـوسـی جـعـفـر شه والا صلوات            بــر زادۀ آزادۀ زهـــــرا صــلـــوات
او بـاب حـوائـج است از سـوی خـدا            از او بطـلب حـاجت خود با صلوات

***************

آن رهبری که از همه رهبران سر است            از کردگـار وارث خـتم پیـمـبر است
جـد ولـی عــصـر امـام زمــان بــود            باب النجات حضرت موسی بن جعفر است

نگاهت کار خود را کرد و بی‌ایمان مسلمان شد            تلاوت کردی و از برکت قرآن مسلمان شد

حصیرِ پاره‌ای زنجیرهای دور پایت را            درآغوشش گرفت و اینچنین آسان مسلمان شد

همان رقّاصهٔ کافر شنیدم سجده آورد و            از اعجازت زنی از خیل بدکاران مسلمان شد

تـمـام ابـرهـا پـای مناجات تو بـاریـدنـد            که اشک از صورتت می‌ریخت و باران مسلمان شد

فدای خشم خاموشت! عبای صبر بر دوشت            بدی‌ها شد فراموشت! دلم حیران مسلمان شد

شنیدم بیقرارت بود و هارون برکنارش کرد            چه کردی با دلش آقا که زندانبان مسلمان شد

تداعی کرد دستِ بسته‌ات داغِ اسارت را            در و دیوارِ زندان از غمی سوزان مسلمان شد!

کهکـشان گردی ز راه زینب است            نـور خـورشید از نگاه زینب است

هر کسی که شد حـسیـنی در جهان            ســیـنـه‌اش آرام گــاه زیـنـب اسـت

گـریه و سیـنـه زدن در روضـه‌هـا            هـدیـه‌ای از پـیـشـگـاه زینـب است

سر پـنـاه عـالـمی کـرب و بـلاست            کـربـلا خـود در پـنـاه زیـنب است

جـنّـت از لـبـخــنــد او آمــد پــدیــد            آتـــش دوزخ ز آه زیــنــب اســـت

غـــم غـروب طـاقـت او را نــدیــد            هر چـهـل مـنـزل پگاه زینب است

دست او بستند و دستش بسته نیست            این اسـارت رزمـگـاه زیـنب است

یک رقـیـه یک سکـینه یک ربـاب            ایـن تــمـامـی سـپــاه زیـنـب اسـت

گـرچه از پـهـلـو دمـیـده روی نـی            شب نـگـهـبان باز مـاه زینب است

انـقــلاب مـعــجــرش بـیــداد کــرد            چــادر پـــاره گــواه زیـنـب اســت

سـایـه‌اش را هـم نـدیـده هـیـچ کس            حـجـب عـفـت در پـناه زینب است

گرچه شد ویـران نشین چندی ولی            عـرش اعـظم جـایگـاه زینب است

مـجـلـس شـام و شراب و خـیزران            تـشت زریـن قـتـلـگـاه زینب اسـت

دورشان هلهله بود و خودشان غرق سکوت            «ساکنان حرم ستر و عـفاف ملکـوت»

شام ای شام! چه کردی که شد انگشت نما            کاروانی که فقـط دیده جلال و جـبروت

نیـزه‌ای رفـته به قـد قـامت سرها بـرسد            دست‌ها بسته به زنجیر ولی گرم قـنوت

شهرِ رسوا، به تـماشای زنان آمده است            آه! یک مرد ندیده است به خود این برهوت

«آسـمان بار امـانت نـتـوانست کـشـید»            کاش باران برسد، یوْمَ وُلِـد، یوْمَ یـمُوت

با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها           و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها

کوفه و شام و حلب یکسره تسخیر نگاهش           دارد از نـیـزه اشـارات مکـرّر به کجاها

سوره کهف گل انداخته این بار و زمین را           می‌بـرد غـمـزۀ قـرآنـی دیگـر به کجاهـا

بر سـر نـیـزه تجـلّیِ سر کیست؟ خـدایـا!           پَـر زد از بام افـق نیـز فـراتـر به کجاها

بین خون گریه، پیام آور خورشید صدا زد           می‌روی با جرس شوق، برادر! به کجاها؟!

شب گرگ است و شقاوت، شب سیلی به شقایق           تو گل انداخته‌ای در شب خنجر به کجاها

چه زبون است یزید و چه حقیر ابن زیادش           شهر را می‌کشد این خطبۀ محشر به کجاها

جشن خصم تو پیاپی به عزا شد بدل آنجا           تا که انداخت نگاه تو به کاخش گسل آنجا

دیـدنـد مـحـرّم به تو چـشـمی تر داد            یـک بـاغ گـلِ شـکــفـتـۀ پـرپــر داد
گـفـتـند چـرا گـریـه؟ نـمـی‌دانـسـتـند            چـشـم تو به اشـک معـنی دیگـر داد

*****************
ابـر آمد و گـریه کرد با باد گریست            باران شد و قطره قطره افتاد، گریست
تا کـرب‌و‌بلا زنـده بـمانـد، هر روز            در سوگ پدر حضرت سجّاد گریست

پـسـرِ مــادرِ آبــی؛ پــدرِ اشـک شـدی            در مسیر غـمِ خود همسفر اشک شدی
آسمان خیس شد از بارش بارانِ زمین            تا که بالا برود؛ بال و پَـر اشک شدی

در دل سوخته‌ات یک غمِ چندین ساله‌ست            چشم تو مقتل مکشوفه‌ای از گودال است
لحـظـۀ شـعـر نـوشـتن قـلـمم می‌لـرزد            موقعِ گفتن از این روضه زبانم لال است

تنِ تو تب زده بود و تنِ بـابـا بر خاک            نیزه‌ای شد قلمِ مقتل و شد دفتر؛ خاک
تا نوشتند، حسین بن علی را کشتیم …           آسمان خورد زمین؛ ریخت زمین بر سر؛ خاک

روی نی رفت سری؛ دور و برش هلهله شد            دُزدها حـمـله نمودند، حـرم ولـوله شد
لـرزش شانـۀ تو قـافـیـه را ریخت بهم            وای، نامـوسِ خدا هـمسفر حـرمله شد

مـهـربـان؛ با دلِ تو گـردش ایـام نـشد            گـریه کردی هـمه جا و دلت آرام نشد
کوفـه و کرب‌و‌بلا داغ، فـراوان دیدی            آه، امـا بـخـدا هــیـچ کـجـا شــام نـشـد

وای، از شهرِ بلاخیز و حسودی‌هایش            دست‌های بزنش؛ جـای کـبـودی‌هایش
همۀ بغـضِ عـلی جمع شد و خالی شد            بـر سـر قـافـلـه با دستِ یـهـودی‌هایش

قدّ یک عمر، فقط رنج کشیدن سخت است            آه، هر ثانیه را زهر چشیدن سخت است
قصۀ خاطره‌های تو تمامش روضه است            تو چه‌ها دیده‌ای آخر که شنیدن سخت است؟!

ای مقـتـدای اهل بکـا و دعـا، عـلی            ای بـانـی ارادت مـا بـر خـدا، عـلی

ای گریه‌هات، روضۀ بی‌انتها، علی            ای مـقـتـل مـجـسـّم کرب‌و‌بلا، عـلی

زخمی‌که مانده روی پرت فرق می‌کند            داغی که مانده بر جگرت فرق می‌کند

اصلاً دلیـل درد سرت فـرق می‌کند            از کربلای خون، خبرت فرق می‌کند

داغ اسارت و غـم هجران چشیده‌ای            از کربلا به شام به چشمت چه دیده‌ای

بر شانه بار شام غـریـبان کـشیده‌ای            پس بی دلیل نیست چنین قد خمیده‌ای

بـا نـیـزه پـای نـیـزۀ دلـدار بُـردنـت            بر روی نـاقـه با تن تب دار بردنت

با دست بسته مجـلس اغـیار بُـردنت            با دخـتـران فـاطـمـه بـازار بُـردنت

غـم با حساب گریۀ تو بی‌حساب شد            با روضـه‌هـای آب تـنت آبِ آب شد

تا ذبح دیـدی و دل زارت کـباب شد            هرشب گریز روضۀ آبت رباب شد